Hayal ederdim hep senle tanýþmayý,
Her gün uzaktan bakýp seni izlerdim.
Çekinir ertelerdim karþýlaþmayý,
Acaba beni yanlýþ anlarmý derdim.
Yaðmurlu bir gündü karþýlaþtýðýnda,
Çekik ve mavi gözlerinle gözlerim.
Ve ben merhaba demiþtim utanarak,
Sýcak ellerini tutmuþtu ellerim.
Elini tutmama itiraz etmemiþ,
Hatta gülümsemiþti güzel gözlerin.
Ben sana adýnýz nedir diye sormuþ,
Cevap verirken kýzarmýþtý yüzlerin.
Arkadaþ olmayý teklif ettiðimde,
Olabilir diyerek kabul etmiþtin.
Baþ baþa yaðmurda yürüdüðümüzde,
Belimi sýmsýký sarmýþtý ellerin.
Þimdi mutluyduk, ikimizde yan yana,
Bu yaðan yaðmura teþekkür etmiþtim.
Seni çok sevdiðimi söylediðimde,
“Bende seni çok seviyorum” demiþtin.
Bir kafe’ye girip oturduðumuzda,
Ben çay almýþ, sense neskafe içmiþtin.
Saatin gongu dokuz’u vurduðunda,
Geç oldu artýk, gidelim mi demiþtin.
Ýstemesekte kalkar iken masadan,
Ben þef garsondan hesabý istemiþtim.
Kafe’den çýkýnca bir yol ayrýmýndan,
Ben yalnýz kalmýþ, sense eve gitmiþtin.
Bir gök gürültüsü sesiyle uyanmýþ,
Hayallerden gerçeðe geri dönmüþtüm.
O mavi gözlerinle þaþkýnca bakmýþ,
Geçebilirmiyim beyfendi demiþtin.
15. 10. 2001 Keçiören – Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.