geceleyin þair yaným tavan yapýyor
sessizliðe destanlar anlatarak
yetiyor kendine
-yetindikçe kalýyorum aþka-
geceleyin girebiliyorum her penceresine karanlýðýn
nerede kim nasýl davrandýðýný
nasýl kim nerede sabahladýðýný
ben konuþmadan hissedebiliyorum
-iþim gücüm hissetmek deðil mi-
geceleyin þair yaným ileri gidiyor
dokunmadýk duygu
çalmadýk kapý býrakmýyor
deðindikçe deðiniyor hecelerine (gün)ahýn
aya yýldýzlara yaslanarak
-utanmadan yarasalardan-
ve geceleyin üzerime
uzaktan tuzaktan ayrý
ya dünyanýn aðýrlýðý
ya da pamuk hafifliði çöküyor
-baþa gelen çekilir hesabý yok bende nasýlsa-