İvriz, "Cennet"im!

Sen, benim "Cennet"imdin.
Meþe aðaçlarýndan ibaret köyümü;
“Dünyanýn merkezi” zannederken,
Karþýma sen çýktýn birden.
Ufkumu sen açtýn,
Sen tanýþtýrdýn tüm aleme.
Okul bilmez bir köydü köyüm.
Öðretmeni henüz görmüþtü.
Bin Dokuz Yüz Almýþ Beþ’te.
Memur kimdi, devlet neydi?
Kanun, nizam, intizam neydi?
Elektrik, su, yol, telefon neydi?
Neydi otomobil, kamyon, bisiklet neydi?
Kalem neydi, nasýl bir þeydi?
Kitap, defter?
Kara tahta, sýra, silgi?
Neydi sevgi, bilgi neydi?
Ývriz; hayallerimin, rüyalarýmýn mekaný.
Eþek sýrtýnda su taþýrken tanýdým seni.
Elimde üvendire, düven üstünde sap sürerken,
Samaný savururken tanýdým seni.
El oraðýyla biçilen ekini,
Rüzgarýn savurup daðlara uçurduðu gün,
Tek tek topladýðým cýlýz baþaklardan,
Buðday tanelerini ayýrdýðým gün...
Hýçkýrýklarla müjdelendin,
Hökümet kaðýdýndaki;
"Kazandýn!” nidasýyla tanýdým seni
Ývriz,
Kuytu köþelerinde gizlenip aðladýðým,
Sýðmayýp kabýma aktýðým...
Beni aþkla, sevdayla tanýþtýran yer.
Seni sevemeden tükendin.
Kýymetini, senden ayrýlýnca anladým.
Þimdi Anadolu’da;
Baðrýndan çýkan pýrlantalar parlýyor,
Emeðiyle, beyniyle sana ulaþanlarýn,
Doyurup, büyüttüklerinin,
Yatýrýp uyuttuklarýnýn,
Hazineler sunduklarýnýn,
Analýk ettiklerinin
Babalýk ettiklerinin,
Koluna bilezik taktýklarýnýn,
Vefa borçlarý var sana.
Ne yazýk ki seni unutanlar da var.
Sanki onlarý kucaðýna alan, besleyip büyüten;
Sen deðilmiþsin.
Sanki senin karavanan deðilmiþ karnýna helal lokmalarý indiren.
Sen deðilmiþsin;
Yar sevgisini,
Memleket özlemini,
Sýla hasretini,
Gurbeti onunla tanýþtýran, sen deðilmiþsin...
Sen;
Çocuksu sevgilerin deðil,
Kocaman,
Daðlar kadar büyük sevgilere yataklýk eden yer.
Ývriz, sana susamamak mümkün deðil.
Sana acýkmamak imkânsýz.
Seni koklamamak; duyularýmýn zayýflýðý...
Aradan, bir ömrün yarýsý geçmiþ olsa da
Unutmamak,
Seni aramak,
Boynumun borcudur.
Sen, benim "Cennet"imdin
Hala da öylesin...


Sosyal Medyada Paylaşın: