Son þarkýnýn
Ne güftesiydi nede bestesiydi yitik kentin çocuklarý
Tutunurdu
Gözlerinde ýslak bir ezgi
Sayýklanmýþ isimler fiþlenirdi denizin gölgesinde
Öyle bir sevdamý olur sabahsýz gecelere inat
Kimsenin bilmediði bir aðrý mýydý parmak uçlarýn da
Sökün beni benden
Kaç milyon kere ölüneceksem ölürüm mavi ise
Minik bir kýz çocuðuydu iþte kýzýl saçlarýnda sardunya kokusu
Çalmýþtý korkularý geceden
Parçalanmýþ umutlar büyürdü çocuk ellerin de
Ne zordu paslanmýþ çeliðin önünde durmak
Kaçak bir havariydi Ýbrahim’di
Ne kadar basitti yaþadým derken
Kaçaktý yüreðin uçurumlarda debelleþirken
Bir kýrtik sevinç kalýrdý ölümle
Dur
Azýcýk daha bekle gitme
Ölüm tutunsa da gölgeme yamalý gülüþlerim dudaðýmda adýný çoðaltýyorum
Çalýnmýþ kapýlarýn arkasý gardiyan
Suçlar bizimi bekler sökülürken yýldýzlar
Üþürdü ay
Pusu kurmuþtu ihanetler kendi imliðine asýlýrken
Yazýk
Oysaki
Ne kadar da masumdunuz sarhoþluðunuz yüzünüzden düþerken
Ayýldýnýz
Gömleklerinize kan sýçrarken
Unuttum kendimi yeniden doðururken anamýn sancýlý gülüþlerinde
Hep aklýma gelir yeter be oðlum
Vurulmakla yanmak ötesi mavi gibi bir þey
Heyy
Saat kaç
Sesimi duyuyor musun?
Belli ki beni benden baþka duyan yok tabut da
Yine mi satýldýk
Esrik dudaklara
Mahir ULAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.