zakkum çiçeklerinin
aðýsýný içime akýttýðý
arsýz zamanlarýn
kapýmý zorladýðý
mahþeri boþluklarýn
koynumda taþtýðý
an bu
az kaldý
kendi zehrimi akýtmama damarlarýma
nihayeti ucuna sývayýp o keskin kamanýn
ýlýk ýlýk tenimden içeri batýrma zamaný
geldi de geçmiyor
körleþmeyen gözlerimde gördüklerim
yanýyorsa þimþeklercesine
esrik zamanlarýn yalan yaklaþýmlarý dökülüyorsa
penceremden içeri
liyakati alýnýyorsa kendime göreliðimin
sesimden ve sözümden
ne gereði var direnmenin
…gördükçe bittiðini
silinsin ismim
kaldýrým taþlarý üzerinden!
ne hanemde ýþýk var þimdi
ne de sokaðýn lambasý aydýnlatýr karanlýðý
yüreðimde kol geziyor zemheri soðuklarý
þimdi artýk
sessizce
kaybolma
zamaný
sessizce
atilla güler