"Gün doðdu hep uyandýk,
Siperlere dayandýk,
Baðýmsýzlýk uðruna
Al kanlara boyandýk...
Yolumuz Devrim yolu
Gelin gardaþlar gelin
Yurduma emperyalist dolmuþ
Kovun gardaþlar kovun...”
Bu marþý hatýrladým birden gülüm...
Sen ve arkadaþlarýmýzla kayalýklarda bir ateþ yakýp
Etrafýnda türküler söylediðimiz
Ve Türkiye devrimcilerinin si mgesi
Gün doðdu marþýný söylediðimiz anlarý...
Ben hiç unutmadým gülüm , hiç unutmadým
Nereden bilirdim bir gün
Bu marþý seni topraða verirken
Arkadaþlarým ile söyleyeceðimi...
Seni kancýk bir pusuda ,
Sýrf bir devrimcinin
Yani benim arkadaþým olduðun için
O ben dolu yüreðinden kahpece vurdular...
Haber aldýðýmda hemen koþtum baþýndaki kalabalýðý yara yara
vurulduðun yere.
Gazete örtmüþlerdi üzerine,
Kaldýrdým yüzündeki gazeteyi
Sim siyah gece rengi gözlerin açýktý
Ve sanki beni görüyor ve bana bir þeyler söylüyordun...
Üzerine kapanýp kahrolasý faþistler
Ne istediniz masum bir kýzdan,
Beni neden vurmadýnýz
Diyerek hýçkýrýklara boðulmuþtum...
Sonra seni kucaklayýp,
Taksiyle Ýsmimizin kazýlý olduðu
Ihlamur aðacýnýn altýna götürmüþtüm gülüm...
Annen , kardeþlerin aðýtlar yaktýlar baþ ucunda
Bense yýkýlmýþ ve bayýlmýþ
Hastanede açmýþtým gözlerimi...
Bir gün;
Senin katilin olduðu iddia edilen
O faþistle karþýlaþtým bir sokakta...
Belimde seninle meyve soyarken kullandýðým o týrtýklý býçak vardý...
Kararlýydým,
Senin yüreðine niþan alýp vuran o þerefsize
Oracýkta saplayacak
Kanýný yerde koymayacaktým...
Beni tanýmýþtý
Üzerine yürüdüm ,
Anladý baþýna gelecekleri ,
Döndü hýzlý adýmlarla bir apartmana girdi
Ben de arkasýndan...
Kapýsýnýn ziline bastý,
Kapý açýldý iki kýz çocuðu karþýladý
Babacýðým diyerek boynuna atladýlar
Öyle bir sarýldýlar ki katil babalarýna
O adama deðil de
Çocuklarýna acýdým ve býraktým peþini...
Bilmiyorum gülüm beni görebiliyor musun
Arada bir uðruyorum mezarýna
Sevdiðin en güzel çiçekleri dikiyorum topraðýna
Suluyorum onlarý dinmeyen göz yaþlarýmla...
Suluyorum içimde býraktýðýn fidanlarý
Soldurmuyorum
Bu can bende oldukça da soldurmayacaðým Leyla...
Hiç soldurmayacaðým...
Ve ben hep Mecnunun kalacaðým...
(12 Eylül sonrasý ilk kez hissederek ve yaþayarak yazdýðým ve annemin elleriyle sobanýn alevleri içinde yok olup giden bir romanýn adýdýr Leyla yazarken yaþamýþ gibiydim ama sonu hüsran oldu romanýmýn)
Kazým DOÐAN
21.08.2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.