eylülün onbeþinde onbeþbin hayalle kaybediyorum yüreðime ektiklerimi özlem aðaçlarým da bahardan kalan son yapraklarýmý çalýyor eylülün bizim olmayan sensiz dünyam
g e t i r e l l e r i n i ö p s ü n þ i i r k o k a n d u d a k l a r ý m
bak vuran damlalara sonbaharýn veremi kýrk yerinden dökülen umutlarým öksürüðümle boðuluyor gökyüzüm yalnýzým yine eylül de bu evde
ne zaman aðlasam zaman hýzýný kesiyor
bir tuhaf kokuyor gece bir ölüm asýlýyor uzaklara bir fahiþe oturuyor yanýma bir ferman býrakýyor önüme