Kaysʼýn yanýna gelir, sessizce birgün Leylâ
,Leylâ Leylâ!ʼ diyerek inlemektedir Mecnun
Semâda sadâ bulur, aþktan sudûr vâveylâ
Kara kýz figânýný, dinlemektedir memnun
Kor gibi yüreðine, buz koyar kara Leylâ
Mecnûnʼun ateþini birazcýk söndürür bu
,,Ýþte ben geldimʼʼ dedi ona bir ara Leylâ
Nazarýný çekmedi, bir ân dahi mahbûbu
Leylâ hep ýsrâr eder kalbi yanýk Mecnûnʼa
,Ben senin sevgilinim, arzu ettiðin Leylâʼnʼ
Fakat Kays kafasýný, kaldýrýp bakmaz ona
Ve þunu der: Gözümün önünden çekil elân
,,Bendeki aþkýn beni, öyle meþgul etti kiˮ
,,Seni sonunda bana unutturdu ey Leylâ!ˮ
,,Þu rûhumu kendine, öyle bir kul etti ki!ˮ
,,Beni affetsin beni mahþerde yüce Mevlâˮ
Soner ÇAÐATAY (13:47) 9 Eylül 2011 / Wuppertal / Almanya
Kelime:
sudûr: ortaya çýkan
vâveylâ: feryad, çýðlýk
elân: þimdi
Kays: Mecnunʼun gerçek adý