AH BE İSTANBUL
Ah Ýstanbul, neler açtýn sen baþýma neler!
Geldim, bulaþtýn üstüme, girdin kanýma, git gidebilirsen
Þikâyetçiyim senden arkadaþ. Kime, þikâyetimi kime diyeyim, bilemiyorum.
Yahû ne tuhaf, ne acayip, ne belâlý þehirmiþsin sen!
Bunca arsýzý, hýrsýzý, iti kopuðu namussuzu
Nasýl toplar ve yaþatýrsýn bir arada? Bu ne efsundur!
Milyon tilki döner de sokaklarýnda, kuyruklarý deðmez birbirine.
Yettin artýk, çok oldun sen Ýstanbul
Gidersem bu sefer, resmine bile bakmak kýrk yýl, haberin olsun
Gelme artýk üstüme, takatimin son haddinde
Seninde kalbini kýrmak istemiyorum.
Nede olsa onca yýllýk hatýrýn var üzerimde
Güzel, hoþ, lâtif anýlarla hatýrlamak isterim senide
Týpký göçen dostlarým, ahbaplarým ve akrabalarým gibi…
Ama ömrümü aldýn ya sen Ýstanbul
Cesedimi býrakmayacaðým sana, babamýn yanýna
Bursa’ya, çocukluðumun geçtiði mahalleme gömsünler beni
Büyük evlâttan umudum pek yok ama
Küçüðü hayýrlý ise tutar vasiyetimi.
Þþþt Ýstanbul, þaka yaptým,
Darýlabilir miyim hiç ben sana! Âþk olsun.
Al, sar beni yine, öp gönlümden...
01.56 – 15 Eylül 2011 – Perþembe
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.