Yoksul ve Öksüz Çocuklar Ağlıyordu
Sanrýlý rüzgâr
Islýk çalarak eserken
Sevdamýzýn ovalarýnda
Gökyüzü siyaha boyuyordu kendini
Duman kaplamýþtý yüreðimizin örselerini
Kangren yaralarýmýzýn sararmýþ yapraklarý
Dökülürken eylül sabahýna
Ayrýlýk
Avuçlarýmýzýn ortasýna býrakýrken titrek
Gözyaþlarýný
Ýçimizdeki duygularýn yaþanmamýþ i mgeleri
Dudaklarýmýzdan düþerken kelimelere
Dilimiz lâl
Yüreðimiz yangýn yeriydi
Son öpüþ
Dudaklarýmýzý yararken tam orta yerinden
Damarlarýmýzýn çýkmaz sokaklarýnda
Yoksul ve öksüz çocuklar aðlýyordu
Göz göze bakýþmalarýmýzda
Yüreðimize sessizce dökülen sözcükler
Zemheri ayýnýn tipilerinde titretiyordu
Bedenimizi
Eylül sancýsý üþütüyordu ellerimizi
Ana rahmindeki bebeðin çýplaklýðý düþüyordu
Ruhumuza
Doðum sancýlarý kaplýyordu eksik olan
Sol yanýmýzý
Sürüsünü zapedememiþ çobanýn
Kirli mintanlarýnýn arasýndan
Ýki tütün sigarasý yakýlýyordu
Parmaklarýmýzýn arasýna
Ve siteme bürünmüþ gökyüzü
Aydýnlatýyordu yeryüzünü
Gövdemize giydiðimiz esvaplarý
Daðýtýyordu rüzgâr
Asumandan dökülen yaðmur taneleri
Islatýyordu gözlerimizi
Umut kursaðýmýzda deþilecek
Kum tanesiydi
Iþýk
Yüreðimizin dehlizlerine hapsolmuþ bir nesne
Ellerimiz avuçlarýmýzdan ayrýlýrken
Ayrýlýk
Soluk borusuna týkanmýþ hýçkýrýktý
Gözyaþlarýmýz gözlerimizde
Ýki damla
Son
Sözleri yüreðimiz söylerken
Kýrýk dökük eylül sabahý
Seher yelinin ýslýk sesinde
Veda busesini
Konduruyordu alnýmýza sanki
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nurettin AKSOYLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.