Sorma, þimdi kaçýncý bahar.
Ellerim kýrýþ kýrýþ, saçlarýmda aklar.
Bir yokluðun, bir hüzün,
Bir de, sersefil bir hikâyem var.
Zaman; seni de, her þeyimi de aldý.
Gözlerimde sana karþý nefret,
Yüreðimde derin bir özlem;
Dudaklarýmda ismin,
Ankara’da yitik bir aþk kaldý.
Gönlümü býraktým sokaklara.
Hani o sokaklar vardý ya;
Sen geçerken bir mutluluk eserdi.
Yürürdün usul usul,
Sokaklar seni seyrederdi.
Açardý bu þehir kucaðýný sana.
Sen gülerdin, Ankara gülerdi.
Benimse matem çökerdi yüreðime.
Bir türlü kabullenemezdim gittiðini.
Bazen düþünüyorum da acaba;
Benden daha mý çok sevdi Ankara seni.
Ne olurdu bir sefer de þehre deðil,
Bana gülseydin.
Bir kez de beni sevseydin,
Ankara’yý sevdiðin kadar.
Bir seferde yüreðimden geçseydin;
Bu þehrin sokaklarýndan geçtiðin kadar.
Bana býraktýn karanlýðý, aydýnlýðý bu þehir aldý.
Sessiz sedasýz çekip gittin,
Yine bana sensizlik kaldý.
Kýskanmýyorum desem yalan olur.
Benden daha çok gördü bu þehir güzelliðini.
Aðladýðýný, güldüðünü; Geldiðini, gittiðini.
Sadece Ankara biliyor beni hiç sevmediðini..
Bu þehrin umudu, bekleneni;
Benimse tutunduðum tek dalým.
Biz, bir türlü paylaþamadýk seni.
Ankara divanendi, bense sevdalýn.
Harun ÇANKAYA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.