Dünya çok geniþtir, içinde çeþitli renkler ve þekiller taþýmaktadýr,
Onlardan biri insan türüdür ama onun detaylarý anlaþýlmamaktadýr,
Kalabalýk tür insandýr demek mi daha doðrudur yoksa akýllý olan mý,
Yoksa bu kalabalýklar içinde yalnýz olan ve bu þekilde yaþayan mý...?
Ýnsanlar kalabalýktýr evet, ama ayný zamanda en yalnýz da olandýr,
Üstelik kalbiyle ve zihniyle de bunu en fazla hissedebilen taraftýr,
Önemli olan budur; kalabalýklar içinde yalnýz olduðunu bilmek ve de,
Ayný þekilde yürümek, bilinmezlerin arasýnda ve yine ayný menzile...
Kalabalýklar... Onlar mý bizi yutan ve bilinmezlere doðru sürükleyen?
Yoksa bilinmezliðimiz midir olaný kendisinden ve herkesten gizleyen?
Hepsi de mümkün, bilinmezlerin saltanatýyla sürdürüyoruz varlýðýmýzý,
Onu da kaybedersek hayatýmýz kaybolur, daha yaþýyorken bu hayatý...
Kýsacasý bu hayatýn içindeyken teslim etmiþiz ruhumuzu, ruhsuzuz yani,
Etrafta dolaþanlar gölgelerimizdir, onlardýr birbirleriyle zýtlaþanlar yani,
Sonrasýnda ne mi olacak? RUhsuz insanlar olarak sürdüreceðiz hayatýmýzý,
Teslim edecek kalmayýnca atacaðýz topraðýn altýna bir tekmeyle kalanlarý...
Kalabalýklarýn içinde yalnýzýz, içimizde yalnýz, bu dünyada yalnýzýz aslýnda,
Belki doðrusunu bulacaðýz, buluþacaðýz intikal ettiðimizde ahiret yurduna,
Þimdilik sabýr ve selamet lazým, eðer o da nasipse þu garip bedenlerin içine,
Bulunmazsa çýrpýnacak bütün detaylarý, parçalanacak yine kendi içinde...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.