Sustukça Sarı Gelin

en acýsýydý günlerden
hüzne dolduðum gün
sensizliðin içinde yapa yalnýz
hekimsiz ve kimsiz
yürüdükçe ateþ düþtü yollara

ter içinde ýslandým
üstüne yaðan yaðmurda
yüzünü kim yýkar
kim öper seherin ayazýndan baþka
daðýna yokuþ yoluna iniþ olurken

yoðrulduðum an geçti
doðruldum yerimden neden demedim hiç
tarumar oldu gönül bahçem
suskunluðuma boþ ver
sessizliðime aldýrma

gecesinde ay kýrpýþtýrýnca gözü
yola düþen gölgeler belirli belirsiz
tutuþur yeniden yürek
yandýðýnca yansýn
kan içindeyken revan

bir türkü yakýlýr ardýndan
sustukça sarý gelin