Destân olmuþ dillere Leylâ ile Mecnûn
Mýsrâlarda övgüler, Ferhât ile Þirine
Benim bu sevdam ise târihe ikram olsun
Canân-ý Cân dan bildim, rastlanmadý böylesine
Ýçimde bir yanardað, gönlümde volkan oluþtu
Patlasam, lâvlarým anlatýrmý beni sana?
Bu mýsrâlarda dilim deðil kalbim konuþtu
Bu kalem, bu þiir, anlatýrmý beni sana?
Adýný kalbime nakþettim yârim senin
Toplasam gülleri senin ter kokun etmez
Baktýðýnda, gönlümü parçaladýðýn gözlerin
Bin yýl seyretsem onlarý vallahi bana yetmez
Düþlerimi süsledin o tatlý bakýþýnla
Âmâ oldum göremem senden baþkasýný
Yüreðim yansada gün be gün senin nârýnla
Yanýp kül olsam sevemem senden baþkasýný
Yoluna güller sersem, toz olsam ayaðýna
Kabûl edermisin beni acaba kölen olsam
Adýný duymak bile haz veriyor bana
Bir nebze nazâr etsen, gâm yemem ateþte yansam
Çölde ki serâp deðil, gönlümde ki sultân ol
Susamýþým sana, âb-ý aþktan içir bana
Sana iltica etmek, göster acep hangi yol
Ârife târif ne hâcet, vuruldum anlasana
Yaðan karlara seslendim, akan yaðmurlara
Ne olur götürün beni sel olunda yârime
Mümkün olsada heyhât otursam bulutlara
Uçursalar beni sevdiðim o nâdideme
Mehtâp’ýn nûru yüzüne vurmuþ kamaþtý gözüm
Yýldýzlara sordum seni; bekle dediler
Her seher vaktinde seni arar divâne gönlüm
Bülbüllere sordum seni; bekle dediler
Sana kavuþmak ahirete kalmaz inþâllah
Kabûl etmen için lütfet ne yapmam gerek?
Tutuþmuþum sana aþkýndan ölsemda billâh
Emrine âmâdeyim söyle; ölmem mi gerek?
O halde caným fedâ olsun
Yeter ki gönlün hoþ olsun
BÝTANEM....