Ne gözlerinde ki ’fer’ okþar yüreðimi
Ne ellerinde ki ’ter’ sarar bedenimi
Seni sen yapan O sen terkettiyse seni
Ömür boyu sil artýk yüreðinden beni
Yürek yakan nazârýn mânâsýz kalýyor
Bülbül gül’e sitemde, caným yanýyor
Ferhat gibi daðlarý aþmýþtým uðruna
Muhabbet Þirin’eymiþ, ’birine’ deðmiyor
Adýmý nakþetmiþtin kalbine sine’ne
Meðer nasýr baðlamýþ vicdansýz gönlüne
Yaran merhemle geçmez, teþhisi ’kangren’
Kesip atsan ne fayda, O ruhsuz bedene
Tabibin habibindi, dermandý sevenin
Derdimin kederimin iksiri ol derdin
Gömülsede seninle fikirler zikirler
Billâhi tek þâhidim ’Mâlik-i Yevmiddin’
Cân suyu’ nu vereni cân evinden vurdun
Canân-a Cân diyeni yüreðinden vurdun
Kahrýmýn semeresi, al iþte nitekim
Musallâya yatýrdý sýktýðýn o kurþun
Piþman olsan ne yazar bu iklimden sonra
Ba’del harâbul Basra, harap iken Basra
Gül olsanda açsanda zemheri ayýnda
Dönmeyeceðim sana, kasem olsun Asra
Buna mukâbil sana umut etmek düþer
Yûsufu’nu kaybeden Züleyha’lýk düþer
Mýsýr’a sultân olmak deðil benim niyetim
Bana da zindanlarda ’O’ nu bulmak düþer
Gerçek aþk-ý buldum ben, hadi sen yoluna
Ýhtiyacým yok benim Züleyha sultâna
Karanlýk hücrelerde buldum Sevgilimi
Saraylar senin olsun, ’yeter bu Aþk bana’
Ýlâhi aþk’a aþkým, beþeri-yi aþtým
Keremler nasýl olur, Mecnûnlara þaþtým
Yûnus Emre misali, Cennet’i istemem
Bana yeter ’Cemâlin’, yetersin Allah’ým