SORUN BENİ...

seneler boyu hep yalnýz kaldým
ne bir arayaným vardý,ne de bir soraným
yerlere düþtüm de,hiç ses çýkarmadým
süründüðüm yýllara,vurulduðum anlara sorun beni....


hayatým þimdi terkedilmiþ bir han gibi
köhne kaderine yenilmiþ,garipler gibi
elinden ekmeði alýnmýþ çocuklar gibi
uykusuz gecelere,karanlýk yarýnlara sorun beni...


hatýrlamýyorum;sevmek neydi,sevilmek neydi
dostlar ile sohbet meclislerinde eðlenmek neydi
sýrtýný güvendiðine dayayýp,hiç ardýna bakmamak neydi
yalnýz insanlara,sýrtýndan vurulanlara sorun beni...


yorgunum artýk;kahpe insanlardan,yalan dünyadan býktým
her yalan sözden,vurulan darbeden býktým
sevdim deyip kandýran,aþk’ý ile yakan sevdalýdan býktým
yalan sevdalara,yüreðinden vurulanlara sorun beni...


her þeyim bu hayatta hep zamansýzdý
yüce yaradan beni hep imkansýz ile sýnadý
aþýlmaz yollarý,koca daðlarý önüme serdi.
ferhat misali sevenlere,mecnun misali yananlara sorun beni...


rotasýz bir gemi gibi yol alýr yarýnlarým
bulduðum her limana bir umutla koþarým
sevilmezsem,bu alemden sensiz de göçerim
hercai rüzgarlara,kara topraklara sorun beni...

Sosyal Medyada Paylaşın: