bir ağaç bir mekân

birinin elini tuttuðunda
son bahar olmasýn mevsim
dallanýp budaklanamam
destur verilmeden yere göðe daha
yaðmursuz aðlayamam...


ellerim,ellerimi gördün mü sevgili
sýmsýký yanýmdan baðlý
var ya hani,ilk azap günü daðým daðým daðlanmak
ne zor oluyor
hem ölüp hem de baðlanmak...


çýnar dikme demiþtim baþýma
yeþilin sarýya dönmesi ýlgýn ýlgýn
acýlar veriyor karanlýðýma
ardýçlarýn rüzðarla sýzlamasý, naðme olur bilesin
diðer öldüðümde dikersin...


mekâným bazen maviye çaldýðýnda
beyazý gözüme sokuyor arasat melekleri
bir gelinlik boyanýyor kýzýla
yakalýyorum arþ’a yolladýðýmýz dilekleri
tutuyorum sanýyorum sanki,eti kalmamýþ avcumla...


o tepeme doðru çýkan solucan var ya
izanýmýn arlarý
sana bakan gözlerimin damarlarý
seçemiyorum renkleri
tarif et elindeki çiçekleri
hoþ geldin sevgili...







kasým





Sosyal Medyada Paylaşın: