Oturdum denize doðru, Seyrettim günbatýmýný, Güneþin kýzýllýðý, Saçlarýn gibi. Denizin durgunluðu, Ýpek tenin gibi. Ortam yumuþacýk, Týpký senin yüreðin gibi… Seni seyretmek, Ýþte bu kadar güzel bitanem, Sana dokunmak, Seni sarýp sarmalamak, Ýpek tenini öpüp koklamak… Sen benim denizim, Sen benim güneþim… Þu an yanýmda olsan da, Masamdaki içkimi, Seninle ayný kadehten yudumlasak, Sarýlýp sarmalansak, Beraber batýrsak güneþi seninle, Sabah olup tekrar doðuncaya kadar güneþ, Seviþsek çýlgýnca, Ulaþsak en büyük mutluluklara… Sabah olurken sarsam çýplak bedenini, Alsam seni kollarýma, Gece batan güneþin, Tekrar yükseliþini seyreylesek seninle… Ýþte bitanem, Bizim aþkýmýz, Yeni doðan güneþe inat, Hiç batmadan ruhumuzu aydýnlatacak. Sen hiç sönmeyen güneþim, Sen benim en güzel denizimsin…
ertan kalay
Sosyal Medyada Paylaşın:
ertan kalay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.