ADOLYA II
Ayrýlýðý, sözlerime nakþettiðim bir vakitte
Sensizliðin türküsü, usul naralarým da raks ediyor adolya
Gecenin baðrýna yas’lanmýþ isyan gözlü bir çocuk aðlýyor
Sözlerime prangalar giyiniyorum adolya.
Bak unutmayý bile beceremedim seni…
Oysa ben seni gözlerimde öldürüp,
Küllerini bir ýrmaða serpecektim ki bir gülün kokusunu kuþanýp,
Soluduðum her nefeste kokun ciðerlerime dolsun diye…
Ýs’e bulanmýþ kentimin bacalarýndan tüten yapýþkan aþk kokusu,
Aldýðým her nefeste seni unutmamý engelliyor adolya.
Sözlerimin bittiði, gözlerinin iç çekiþlerle aðýtlar yaktýrdýðý
Zamanýn amansýzlýðýndayým.
Sen gideli hiçbir yýldýz ýþýtmadý gece’mi.
Tuvallere resmettiðim martý cesetlerini,
Yüreðimin mavi göklerine uçuruyorum þimdi
Beynimin pýhtýlaþmýþ hücrelerinde dolaþan gözlerin
‘’gitme kal’’ der gibi.
Susmak bin’i aþtý avazým çýktýðý kadar konuþmak istiyorum adolya.
Kemiklerimi sýzlatan bu aðrý ‘’hayat’’ olmalý.
Ulu orta düþüyorum ya kentine,
Þimdi görsen beni sanýrsýn ki deruni bir yangýndayým
Yedi tepe Ýstanbul’u bile yakarým.
Yüreðimin menzilinde pusuya çekiliyor gözlerin.
Oysa çoktan yitirmiþtim gözlerini bir þiir için…
Kentin mavisi griye boyandý sen gideli.
Þehrinin sokaklarýnda dolaþýrken bir akþamüstü,
Kandilimin ýþýðýnda yalýn ayak sana koþuyorum adolya.
Senin için çaldýðým o þarký bam telinden çatlayarak uðulduyor kulaklarýmda.
Hüznünü giyinip yaðmurun,
Bir daðýn dehlizlerinde kanayarak tükettim sen yanýmý adolya
Görmüyor musun gün doðmadan ayrý’lýk doðuyor koynuma…
Viranýndayken gözlerinin puslu bir bakýþla‘’gitme kal’’ demeni bekliyorum adolya...
Engin ufuklara doðru koþmak istiyorum hüzün çýplaklýðýnda.
Hoþça kal adolya hoþça kal, belki yeniden kavuþuruz uyanmadýðým bir rüyada…
|Aytaç TEMEL/ S.M
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.