BEYNİME ÖRÜMCEK KAÇTI

Karanlýk uykudaydý gece
Açýk penceremden içeri giren ayýn aydýnlýðý
Birbirine yapýþýk apartmanlardan içeri zorla girebilen
Yarý kurak rüzgar.
Her þey her zamanki sýradanlýðýndaydý.
Derken bir ses çalýndý kulaðýma
Aðýr aksak ilerleyen ihtiyar bir ses.
Uyandým.
Yastýðýmda örümcek
Rüzgar umuduyla açýlmýþ pencerenin hediyesi.
Hey, sen gitsene burdan!
Hayýr, ayný dili konuþmuyoruz.
Hýzlandý adýmlarý ve saçlarýmda ayaklarý
Savurdum saçlarýmý ileri, geri
Ama o zafer kazanmýþ komutan edasýyla hala orda.
Saçlarýmdan baþýma doðru týmanýyor
Zarif balerin bacaklar.
Baþýma salladýðým bir iki sille de kar etmedi.
Elimle baþýmý yokladým orda deðildi.
Ya, ne yapýyorsun gýdýklanýyorum!
Örümcek iki tek diþiyle beynimi kemiriyor
Diþleriyle tünel kazýyor adeta beynime doðru.
Sonra karanlýk bir gece baþladý
Beynimde örümcek...
Aðlayan annemin sesine uyandým.
Beyaz çarþaflar arasýnda ,
Ben.
Ne kadar çirkin bir yer burasý
Çünkü benim rengim,
Kýrmýzý.
Beyaz önlüklü, kelli felli bir adam yanýmda
Merak etmeyin hastalýðýnýz henüz çok yeni, dedi.
Hangi hastalýk?
Ben hasta deðilim ki!
Sadece beynime örümcek kaçtý.
Bu sözlerim sana,
Beynimi mesken yapmýþ örümcek.
Ben daha Aðrý’nýn zirvesine çýkmadým.
Hopa’da Hemþin oynamadým.
Roma’yý gezmedim.
Anne olmadým.
Derhal terket orayý,
Bu beden, bu yürek benim.

07.03.2011
Ayþe Gürsoy


Sosyal Medyada Paylaşın: