Yerde diz üstü yerdik yemeðimizi
Ayaðýmýz uyuþurdu belli etmezdik
Ayný tastan içerdik hep içeceðimizi
Baþka tas arayýþýna bile gitmezdik
Karýnca kararýnca idi sofra da çeþit
Çok mutluyuduk biz Allah’ým þahit
Ýster altý kiþi ,ister on altý kiþi olalým
Sýðardýk sofraya demezdik ki öte git
Annem , babam baþköþeye otururdu
Yemekte ,ahvali haliyetimiz sorulurdu
Gençlik ya çok fazla yerdik o zaman
Caným annem en fazla o yorulurdu
Bir tabakla ,bir kabakla doymazdýk
Gece acýkýrdýk çünkü erken uyumazdýk
Köy güzelliði ruhumuza öyle iþlemiþ ki
Çocukluktan olacak az da haylazdýk
Omaç yapardý gece yarýsý bize annem
Yumurtalýsý olunca balý pekmezi nedem
Þimdi o günler de o yemeklerde yok
Özlediðim köyüm de,söyle nere gidem
Adnan ÞAHÝN