CAN KEMALE ERDİ

Kalemim canlanýrken yetim kalmadý hecem,
Kalpte isyan dinince el kemale ermiþti.
Niyazýn yaðmurunu baþlatýyorken gecem,
Sükût etmedi sözüm, dil kemale ermiþti.

Bahçelerin döþüne sonsuz nurlar girmiþti,
Tutuþan saadetler kor gönlümü dermiþti,
Ebedi arzularý yüreðime sermiþti,
Bülbül aþka gelince gül kemale ermiþti.

Bitmeyen hüzünlerle gözlerim çaðlamadý,
Yüreðime zamaným karalar baðlamadý,
Maksadým coþuyorken kasveti daðlamadý,
Talihimi örünce sel kemale ermiþti.

Benim gönül kuþlarým yürürlerken maksada,
Menzilleri aþýp da yaklaþýrken murada,
Nur yýðan ayaklarý akýyorken vuslata,
Meltemlerim esince yel kemale ermiþti.

Pervane yönelmedi kasvetli meylerine,
Gözleri bakýyordu inleyen neylerine,
Nur bülbülle bakarken güllerin çiylerine,
Medine’yi görünce çöl kemale ermiþti.


Sosyal Medyada Paylaşın: