DEPREM (1)
1999 yazý, belki saat üç...
Hasta annemin baþýnda,
Gözlerim göklere kilitli, durumum güç...
Kim bilir kaçýncý yüzlü, uykusuz gecemden?
Memnunum sabrým ve enerjimden.
Canýmdan çok sevdiðimle beraberliðimden!
Ay , gece mavisine saldýrmýþ, kýzgýn bir yumak!
Yüzünü þiþirmiþ, alýþýlagelmiþten büyük ve parlak!
Dev kayalarý çarpýþtýrýyor kudurmuþ doða yeraltýndan!
Akýbeti bilinmez panikle ev ahalisi fýrlýyor yataktan!
Annemi kaparcasýna kapýya sürükleniyoruz toptan!..
Kalakalýyoruz sarmaþ dolaþ , saniyelerce sallantýda!
Çocuklara haykýrýlýyor: "çok hýzlý koþun aþaðýya!"
Eþime kekeliyorum, boðuk bir avazla:
"Ben annemleyim, sen de git onlarla!"
O kararlý tavýrlý, "ben kalacaðým," diyor "senle, anamla!"
Çocuklar tek bir nefes !..
Dokuz kat inip,... dokuz kat çýkýyorlar,...
"Öleceksek beraber ölelim!" diyorlar.
Ayþe Yarman Öztekin
"Vaniköy’de Bahar, 2006"
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.