çocuk deðildi ilk insan büyüktü zaten
sol yanýndan çekilmiþti aþk denen kadýn
bir kendiliðinden olmalýydý
bir den olmalýydý zaten her þey
sýr olmalýydý
akýl almamalýydý
sorgusuz sualsiz resmediliyordu
hayat
beþ duyu da tual
ötesi tualsiz çözülüyordu
heþey birleþiyordu
þeffaflýk tý
HAY
aynanýn içine girdiðinde ardýnda sýr
sýr aþikarý yansýtýr
oysa bütün sorularýn cevabýný almýþtý varlýk
eles te
çevaplar perdelendi nefsin ardýnda
sýr tesbihlendi
açýldý isteðene perde
ateþin sýrrý çözüldü yoktu artýk ateþ
yaðmur hiç yaðmamýþtý
ruh hiç ýslanmamýþtý
doksandokuz kapýdan sonraydý hayat
kalpte mühürlendi asýl safa ve saltanat
þifrelendi zikir tesbihlendi zaman
ilk tesbih baþladý ömür oldu nefes nefes
bütün zerreler
farketmiyordu kendindeki kendiliðinden di sanki
tesbih her þey de devamediyordu HÛ
her nefes inkarsýz zikir ediyordu
asýl manaydý bu
canlý kalmaya sebepti belki
ve bir den
günah bitiverdi yerden
þirke düþüyordu zaman
ya cennetti ya da cehennemdi erkan
göz göre göre kendi tain ediyordu mekan
sonunda (ben!)diye söyletiyordu þeytan
yeryüzünde az bulunuyordu yemini tutan
önce insan karþýsýndakini gördü
kendini unuttu etrafýnda döndü
o zaman bir anda kýyas göründü
gönlün kapandý perdeleri
o anda güneþ söndü gönlüne þirki kibriya indi
sadkatti her þey evvelinde yemindi
zikri unuttu sözünü tutmadý insan.!