bitsin...

Biliyorum, avutuyorum kendimi,
Biliyorum, umudum tükendi.
Sen kararýný vermiþsin çoktan,
Ben bunu kabullenmek istemesem de…
Hayatým bir yaprak misali,
Savruluyor rüzgarýnla,
Sen nereden esersen, O yöne…
Alýþmak zorundayým sensizliðe,
Alýþmak zorundayým yalnýzlýða,
Bilsem de bunu adým gibi,
Kandýrýyorum kendimi.
Çünkü yýkýlmak korkusu benimki,
Çünkü bencillik benimkisi…
Farkýndayým oysa ki,
Bu kadar aciz davranmasam,
Biraz güçlü olsam,
Senin için her þey,
Çok daha kolay olacak.
Bu gün hala, Bir kalemde kesip atmadýysan,
Bu tamamen bana kýyamadýðýndandýr,
Yýkýlmamý görmeye dayanamadýðýndandýr.
Ýnan çok zor seni unutmak,
Ama biliyorum ki, buna mecbur bu yürek.
Savaþmaya gücüm kalmadý,
Bir gün bitti diyeceksin,
Ve ben,
O gün ne zaman gelecek diye,
Beklemekten yoruldum inan.
Eðer gerçekten bitecekse,
Bir anda bitmeli,
Bitecekse,
Bittiðini bilmeli ki,
Bu yürek acýsýný yaþayabilsin.
Kanasýn ki yüreðimiz,
Kabuk baðlayabilsin.
Yoksa, damla damla kan kaybý,
Acýlar içinde öldürecek biliyorum.
Ben seni sevmekten çok mutluyum,
Uðrunda ölmek,
Ölümlerin en güzeli olsa gerek,
Yavaþ yavaþta bitse,
Aniden, bir kerede de bitse,
Dayanamayacak nasýlsa bu yürek,
Tek dileðim senden,
Çok yakmadan canýmý,
Acýtmadan yüreðimi bitir.
Bitir ki,
Bitsin bu iþkence,
Yaþayayým acýmý özgürce…

ertan kalay - k.k.t.c.
Sosyal Medyada Paylaşın: