uyanýr þimdi kadýn gün tutuþurken eteklerinde gözleri cennet kovar gönüldür, gönülsüzdür aðzý kendi diline küser gölgesi kendinden daha aþk yaþam lekeli yüzünü yýkar tutkunun rengine boyasada dudaklarýný aynanýn mýrýldandýðý hala güzelsini duymaz siz bilmezsiniz halini sormazsýnýz payýna düþen acýlara sahip çýkar
çünkü Tanrý iyidir
en çok ellerinden korkar sustuðu kadar büyütür týrnaklarýný gülün kokusunu sürer üzerine týrmalamaksa hayat tespih tanesi sabrýyla bakar aynaya
düþünüp durur yazýn üþümek kötü
ama Tanrý iyidir
saçlarýný açar kadýn sonsuzluða akan sancýlý notalar uzak hayallerin çýðlýðý gibi gamzesinde birikmiþ yýldýzlarla gülümser sevgilim beni duy içimdeki ürkek prenses aþk kalamaz tenimde nefesin yoksa
yorgun kalkmýþ bir karanfilin düþlerini alýr eline yürür...
kendiliðinden düþer bir damla yaþ yüreðin en mavi yerine
tek Tanrý bilir Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.