Ey Mezepotamya,
yaþamýn beþiði.
Ey topraklarýn en doðurganý,
yaþam penceresi.
Dudaðýmdaki sigaramýn
tütününü veren
Ve þýmarýk bir çocuðun bakýþýyla
bana gülümseyen.
Fütursuzca üstene yatýp sýðýndýðým toprak.
Bu kadar mý ürkersin benden?
Geceleri bu kadar mý aydýnlatýrým seni
suni ýþýklarýmla?
Oysa yatmamak içindir koynuna
senden yaptýðým duvarlara sýðýnmam.
Sana ulaþmak içindir
daracýk sokaklarda koþturmam.
Sana bakmaktýr niyetim
yarýn ne vereceksin diye,
Biraz korkarak,
biraz utanarak.
Yalnýzlýðýma dönerim korunaklý evler yaparak...
Eyyy Mezepotamya.
Geçmiþimin külleri.
Yarýným.
Korkularým.
Var oluþumun kaynaðým.
Anam benim.
Ýþim, ekmek kaygým,
bir damla su için yakarýþlar yaptýðým.
Üzerinde umutlara, yarýnlara koþtuðum.
Kavuþma isteðim,
Arkada býraktýðým gençliðim.
Ve bilinmeyen geleceðim.
Olmayan gölgem,
içimdeki güneþim.
Sorgulayýp, hesap sorduðum.
Umudun anahtarý Mezepotamya.
Ey her þeyi toprak eden
ve yeniden yaratan.
Yapýlmýþ en büyük kilitleri kýrdýran.
Özgürlüðümün kaynaðý kutsal toprak!
Kýzýnca yok eden güç.
Bir yudum suyu benimle paylaþan
sevgi pýnarý.
Gecenin gündüzün sahibi
Ve bitmeyen yolculuðun
en büyük yolu.
Ve sen Mezepotamya
Uygarlýk kaynaðý insanlýðýn.
Nasýl vaz geçerim senden.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.