Oysa yasak bir roman gibiydi aþk;
Üstelik birkaç kadehten sonra,
Ýzinliyken satýr aralarýndan dudaklarýn
Ve sana dair içimde kaç paragraf varsa,
Þiir diyip mýsra açmam;
Miyopu bile olmayan birine,
Kör alfabesini öðretmek gibi anlamsýz
Ve de o kadar zahmetliydi.
O yüzden bu bir þiir deðil;
Nesrin bir kez daha ölçüsüz direniþi.
Belki birkaç güzel hatýraydý hatýrlanmasý gereken,ya da yalnýzca "birkaç güzel hatýra" olarak kalmasý gerekliydi geçmiþte.Kim bilir,belki de yýlda 12 ay varken,sadece birinde tabiatý anlamak,iklimi fark etmek ve hayatýma giriþini her yýl o ayda Nevruz diyip,tüm baharlarýn geliþi kabul etmek;yalnýzca þair olmak için gerekliydi.Çünkü zaten sen bunlarýn hiçbirini bilemeyecektin.
Sen karþýmda otururken öyle zor ki anlatmak.Sana söyleyemeyeceðim bir dolu sözcük boðazýmda düðümlenirken hepsini birer birer yutkunup,hep yeni baþtan kuruyorum cümleleri.Hep eksik,hep yarým ve gizli harflerle.Ama yüzün biliyor;kulaklarýn farkýnda,sesimin adýný söylerken titrediðinin,ya da gözlerin,nereye kaçýrsam orada yakalýyor gözlerimi.Sen sustum diyip çevirdiðinde baþýný,saçlarýn yüzlerce hikâye býrakýyor;her birinde ezbere bildiðim,diðer herkesten tamamen farklý kýlan ve her teline sen bilmeden gizlice yerleþmiþ kayýp þehirlerin kokusu.Vaktim olsa da anlatsam;ellerinin kumral vatanýnda ne çok yaþam öyküsünün baþladýðýný ve bittiðini ayný çizgiden.Dokunmadan,hissetmeden,sadece izin verdiðin kadarýný izleyebildiðim ve de o çocukluktan çýkamamýþ surete karýþmadan ellerim,öðrenmiþ oldum çocukluðunu.
Sadece bütün bunlar yeterdi unutamamaya.Çünkü yaþamam gereken koca bir hayat vardý önümde ve aþk,sevgi baðýmlýsý olmayacaðým tek öznel deðerlerdi bundan beþ sene önce.Sadece filmlerde aðlar sanardým bir aþýk,diðerine.Ya da çok zalimce olabilir ama bütün aþk romanlarýný bile 99 ile 100. sayfanýn arasýna kalem koyma inadým yüzünden aldýrmýþtým.Eðer ileride çok baþarýlý bir yazar olursam bunu atlamalarýný rica edeceðim.Neyse ne,iþte tüm bunlarý bir anda yitirdim,aslýnda tek bir an’ýnda.
Bir kantin vardý ve tam önündeydik,öyle derin kazýnmýþ ki bilinçaltýma,utanmasam saatini bile yazarým;o an çocukluðun da vermiþ olduðu dayanýksýzlýlýkla ölmek istedim,ellerimden bir anda kayýþýný izlemeye dayanmak ölüm gibiydi zaten.Gururumu hiçe sayýp "Gitme" diyemediðim için,"Seni hep sevdim,hep de seveceðim." diye bir söz çýktý aðzýmdan.Zaten gitme deseydim de kalmazdý,iþte ne olduysa o günden sonra oldu.Aslýnda hiçbir þey olmadý,ben hayatýmda ilk ve son kez aþýk oldum ve o ayný sýrayla hiç gelmedi.
Sonra bir gün hiç unutamayacaðýmý anladým;çünkü sevebileceðim insanlar oldu hayatýmda.Sonra,anladým ki aþk,insan hayatýna yalnýzca bir defa uðrayan ve ne yazýk ki sevgi gibi unutulacak bir his deðil.Ne yalan söyleyeyim çabalamadým da unutmak için.Kim bilir unutmak insanî bir davranýþ olarak kabul edilip,diðer adý "alzheimer"a çevrilmeseydi,týp bile çare olamayacaktý yaþlandýðýmda.
Oysa ben hayatýn anlamsýzlýðýný deðil,bana kattýklarýný öðrendim senden ve hiçbir þey yapmana bile gerek kalmadan.Genç kýz olduðumun farkýna vardým;bir erkeðin dudaklarýndan tattýðýmda ilk öpücüðü.Ve beni öperken,seni bir daha asla unutamayacaðýmý bilmiyordum ne yazýk ki genç adam.
Bir insanýn mutluluðu için ondan vazgeçmeyi,kýrmamayý bile,sana hayýr diyemediðimde öðrendim.Ama þimdi diyorum;en çok da sen konuþurken bir anda susturup seni,sessizce "Seni seviyorum" dedikten sonra,yanýndan bir daha asla görmemek üzere ayrýlma isteðime hayýr diyorum.
Ben belki yalnýzca hayatýndan öylesine geçen biriydim.Bilinen yalnýzca adým ama "Aylardan ne?" sorusunda bile aklýna gelmeyecek Eylül;yani,senin için sadece yazýn bitiþi.