Suskundu kadýn
Aþkýn artç depremleri ile sarsýlýyordu
Yandýkça son güze gebe kaldý
Küskün sancýlý dili
Usulca fýsýldadý
Hey.!
Umudumun kýblesi sen
Haberin varmý
Ömrümü koynunda sabahlattýðýndan beri
Sol gamzemin çukurunda uyuyor hüzün
Birazdan efkarýmýn çýrasýný yakacak
Birden
Tökezledi kelimeleri
Hem has ipekten di sözleri
Önce
Yýldýzlar çekildi aðýla
Akþamýn mahmurluðu çöktü
Usulca kapandý gözleri
Gece siyah feracasýný örttü üzerine
Ýþte
Her yer zifiri karasý
Birazdan çözülecek azgýn
Kudurmuþ vesveselerin zincirleri
öldüresi b/akýþlarla
Isýracak yine ümitlerin en mahrem yerlerini
Yürüdü
Kalbinin küçücük su birikintilerinde
Devasa þiirler yüzdüren kadýn
Mutluluðun ekþimiþ suratýyla
Solgun çiçekler Ýçinde unutulmuþ güz
Aðlýyor son nefesini veren ümitler
Göðe yükselirken suskun adaklar
Boynu bükük dileklerin son çýrpýnýþý
’Gel’ demeye yüzü yok
Þaha kalkan
Yüreði sýðmaz iken can kafesine
Kaldýrdý baþýný umarsýzca
Ruhunun kabuklarýný soydu
Kanadý kýrýk sabrýnýn sýrtýný sývazlayýp
Yanlýzlýðýný astý aðustos böceklerinin sivri diline
Ne tuaf bak.!
Arap saçýna dönmüþ
inþallahlarýn ’Amini’ ile
Kýþ uykusuna yattý matem-i vuslat
Gönül Aydemir Adýgüzel..
Sýfýrdokuz sýfýrsekiz ikibinonbir