Gece basýp giderken umursamadý beni Yusuf gibi kuyuda öylece kalakaldým Her aþkta terk ediliþ mezar kadar soðuktu Zemheri ortasýnda öylece donakaldým
Ýnsansýn insanlara güvenip sarýlýrsýn Duygusal yaratýksýn çýt diye kýrýlýrsýn Doruklarda gezersen aranýp sorulursun Yerlerde yuvarlandým canýmdan cana kaldým
Aþka aþýk yürektim aþklara erk edildim Adam gibi sevdikçe kalplere zerk edildim Güneþe bel baðladým akþama terk edildim Günüm uçtu elimden gecede sona kaldým
Beden yoruldu bitti, umut ufka seðirtti Çektiðim bunca çile koskoca ömre yetti Bu þair aþk uðruna ne nefesler tüketti Uçup gitti hayaller bir soluk fona kaldým
Onunla aç kaldým ben, yine onunla doydum Yazýn onunla yandým kýþýn onunla buydum Otuz dört yýl onunla bir yastýða baþ koydum Ben zaten hep onundum her zaman ona kaldým
Sanmayasýn bu adam sana karþý bivefa Vicdan azabý oldu çektirdiðim her cefa Coþari anladý ki aþktan öteymiþ vefa Ey vefakar kadýným, ben benle sana kaldým
17.07.2011 /Ýstanbul
Ýbrahim COÞAR Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.