sessizlik çöker
gecenin bir vaktine yorgun
cirit atar yalnýzlýk
el ayak çekilince
karanlýðýn sessiz çýðlýðý gözlerinde
gece tam tamýna hakim olmuþtur gündüzüme
içimde derin bir sýzý baþlar
sen aklýma gelince
ANNEM
ve o vakit
fosillenmiþ zebani çanlarý çýngýraklarý çalýnýr
ezbere yaþanmaz hayattýr insan yanýlýr
ya günahlar ulaþýr arþa ya dualar salýnýr
yavaþ yavaþ
sessizce
ANNEM
sanki
bir daha geri gelmez bir özlemin
azgýn dalgalarýn rýhtýma vurduðu gibi vurur gönlüme
bütün anlamlarý yitirir düþüncelerim
yalnýz senin adýn aklýma gelir
kilitlenir bütün kelimelerim
ANNEM
yardýn bir zaman
gözlerimden girdin gönlüme
hayaline býrakýldým zorunlu / sensiz düþ göremiyorum
her gün adýna bin defa yüreyim sökülüyor yerinden
içimden sen
sen sýzýyorsun yaþ gibi
her akþam gözlerimden
ANNEM