Belki ilk gördüðümde Kömür karasý gözlerine, Kýsaca sana bakmamalýydým Belki defol git demeliydim Ama yapamadým…
Sen çocukluðunda mýknatýs yutmuþsun Ben evet bende bir demir parçasý sanki, Çekiyordun beni kendine, Bende sen ben oluyordun, Alamýyordum gözlerimi gözlerinden…
Çünkü ben eðreti sevdalarla sevmedim seni Ben sana benliðimi adadým Kaderimi baðladým Varlýðýnda çiçeklerim açtý Yokluðunda hep aðladým…
Yüreðimi ortaya koydum Yokluðunda varlýðýnda Düþümde ve hülyalarýmda Hep seni sevdim sevdim sevdim…
Umuttun bana ýþýktýn Yarýnýmdýn hayatýmdýn Kimi zaman yürekte köz Kimi zaman aþýmda tuz Kimi zaman ufkumda göz…
Seni ben zehir zemberek gecelerde Yanýmda olmasan da Varlýðýný hissederek sevdim Seni en daðýnýk halinle En þýmarýk halinle sevdim…
Þimdi gidiyorsun… Git be kadýn git… Bir daha dönme… Gidiþinle öldürdün bendeki seni Git bir daha dönme be kadýn Nasýl olsa anlamadýn seni nasýl sevdiðimi….
Rahman Fidan
Sosyal Medyada Paylaşın:
mebli.25 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.