Yýl ikibinüç, aylardan mart,
Sessizce bir kýþ günü, hayattan sýyrýlýp gitti,
Asýl o ölmedi ki ,
Peþinden benide sürükledi.
Hani geride býraktýðý, þu eþyalar ve bir ev,
Bir bir gördükçe, gözlerim sanki çeþme,
Boðazým týkanýr, yutkunamam,
Peþinden benide, benide sürükledi.
Sýk sýk kara gecelerde, her rüyamda, yaþarcasýna hep göz göze,
Nasýrlý ve çatlak ellerini öpüyorum,
Uyanana kadar deðiþen bir þey yok,
Hiç uyanmamak istiyorum.
Ya uyanýrsam iþte o zaman, sanki çölde çalýyým,
Peþinden bir parçamý, bir parçamý,
Taa kalbimi, söküp sürükledi.
Gün batýmýna kadar, zaten hayalimde,
Gecelere ne gerek var,
Zaten ölüm deðil mi uykular,
Hem gece hemde gündüz,
Bir bedenimi, birde beni, sürükledi babam.
DESTEK’LÝ Þair : Ahmet GÜNAY
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.