kavruk bir çocuk ardýnda boþluk elleri buz teni ayaz ah sarýlsam ýsýtsam biraz
gözlerimin benzeri ne çok giz biriktirmiþsin
içimin eylül serçeleri kadar sessizsin
ruhun uykuya dalmadan kaldýr bakýþýný gülüþümde hiç ölmeyen gündüzler var seven gözlere bakmak tek haz uzak daðlarýn türkülerinden geldim omuzlarýna leyl bulaþmýþ sýzýlarýný silkelemeye gönüllüyüm kuþlar öylesine aç uzat ellerini konuþ konuþ biraz
hüzün gelipte gitmeyen konukmuþ alnýnda üzgünmüþ saçlarýnýn rengi iz bilmez þaþkýnlýktaymýþ yaþama geç kalmýþ yazgý dudaklarým ve dudaklarýn gibi soluk soluðaymýþ kimsesizliðin öpersen anlarsýn cennet yanýbaþýndaymýþ bahar havasýyla devam edermiþ hayat kuþlar öylesine bitap uzat ellerini dinlen dinlen biraz
ben suskunu görünce ayakta kalmýþ muhabbet mavili seslerle ismini heceleyen aþk rengini gün batýmlarýndan alan yaralarýmý göðüs kafesime sakladým güneþin tepesinden sana sesleniyorum
bir mum yak çocuklar gibi düþün küçük dozda ölümlerden korkulmaz karanlýk beni de yakalamadan uzat ellerini yaþa yaþa biraz Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.