Parçalara bölündü ömrüm
Ah tutabilsem þu zamaný
Tutup da yolsam kirli savruk saçlarýný
Tozlanmýþ anýlarda tenine deðmeyen
Bir yumruk düðümlenmiþtir
Taþ kesmiþ bedenime
Talan edilmiþ bensiz geçen yýllarýnýn
Kederi gibi kýrýk yüreðin
Yokluðumda
Sinmiþ kapý ardýna sabýr taþýn
Çatladý çatlayacak özlemlerle
Azat edilmemiþ gözleri yaþlý sevdan
Neden
Hüzünle beslenir aþk’lar
Þimdi mi
Yüreðine kapadýðým yerden göç ediyor
Alabora olmuþ duygularýn kervaný
Akýyor zehri savruk yýllarýn
Yarattýðýn engebelerin gölgesinde boðuluyorum
Mum gibi eriyip
Kurutulmuþ gül misali ufalanýyorum
Sonra mý
Ah kayýyor yüreðimden yýldýzlar
Gözlerinin dipsiz kuyularýnda yaþarken hiçliðimi
Usul adýmlarla arþýnlýyorum
Meçhul vuslatýn yollarýný
Sen ki
Geçmiþ yýllarýnýn hüznünü damýtýrken
Sükûtunun yalnýzlýðýnda
Yazýyor kalemin
Saðnak halinde þiirler…
Gönül Aydemir Adýgüzel
Yirmiüç temmuz ikibinonbir.