Beynimin gözyaþlarý sabaha doðru dindi
Kâðýt mendillerini çöpe attým sýkmadan
Kafatasýnda aklým, yalnýz aðlayan cindi
Yýllarca gözyaþýný elle sildim býkmadan
Ýþkenceyle büyüdüm zâlimler diyârýnda
Her soru iþâreti beynimde bir kancaydý
Fikirler kýymetsizdi onlarýn miʻyârýnda
Soner aptal bir devdi onlarsa karýncaydý
Gökteki ,,Hakikatýˮ gösteren minâreler
Taþtan daraðacýydý Haccâcʼlarýn elinde
Lav olup yaðýyordu, nûrefþân þerâreler
Aforoz esiyordu hergün Þarkýn yelinde
Tanklar geçip gitti beynimin üzerinden
Gözlerimi de oydu paslý paslý süngüler
Þeytânlar fýrlýyordu þehîdin siperinden
Ülkede dönen tek þey kirli kýsýrdöngüler
Kütüphaneyi bilmez o muallim merkepler
Tezek gibi siyaset, kokuyor sabah akþam
Hergün bir avuç saman veriyor yeþil kepler
Düþünen bir adamý, mürteci görür paþam
Herkesin düþüncesi âdeta bir tabudur
Hakikatýn yerine, geçmiþtir safsatalar
Onlara bu makamlar ilahî bir tapudur
Akýla koyduklarý tek þey bâkî kotalar
Anlatamam hiçbir þey, varken kafada blok
Kýramam ben kýramam, kalemlerime yazýk
Nasýl olsa herkesin beyni düþünmeye tok
Mekteplimin tek derdi, boþ midesine azýk
Vatanýmda yaþadým, gurbetin en zorunu
Herkesin bakýþýnda, hâin yaftasý gördüm
Vatanýmda yaþadým, ahvâlin en horunu
Artýk gözüm açýldý; eskiden sanki kördüm
Bu akþam yaralara, vuruyorum neþteri
Edebiyat ve þiir, meþgalem deðil artýk
Acý da olsa geçti, ilham denen histeri
Kalemlerim kýrýk ve kaðýtlarýmsa yýrtýk
Din ve dil kavgam da kalmadý hayatýmda
Bana þân lazým deðil; hep aradýðým huzur
Son kez güleyim bari bu son sekaratýmda
Kalemi kýrýp attýp; elim bundan pek mazur
Eski Soner yok artýk; yerinde yeller eser
Herþey deðiþti birden tâ tepeden týrnaða
Þiirlerim deðil de son aþkýmdýr þâh-eser
Asla dönmeyeceðim, kitaptan tapýnaða
Soner ÇAÐATAY (21:25) 22 Temmuz 2011 / Wuppertal / Almanya
Kelime:
Miyar: Ölcü veya terazi