bu otobüse kimse binmesin,diyordu haydar bu otobüse kimse binmesin..
bir takatukacý arka sýralarý tutmuþtu bir hayali onun önünü.. kullanýlmýþ bir kaðýt mendil gibi buruþuk yüzlü kadýn en ön koltuðu..
avaz avaz baðýrýyordu haydar.. bu otobüse kimse binmesin...
yalnýz bir durak sonra durdu otobüs.. aldý en son yolcusunu.. yalpalayarak giden bir sarhoþ gibi kuruldu yola... bir saðða bir sola iki ileriye bir yana ilerledi..
tekrar baðýrdý haydar bu otobüse kimse binmesin...
sarý bir otobüstü köhne ve boyalarý dökülmüþ çalýþýp taþýr mýydý yolcularýný bilinmezdi çok uzun zaman düþlerini süslemiþti haydarýn..
basmýþtý gaza haydar dað bayýr ova aþmýþtý yolcu taþýmýþtý para kazanmýþtý çok para ve haydar hep bu hayalle yaþamýþtý..
varý yoðu bir küçük keçi üç aðaç zeytin dört dönüm bað bir kara kovan arýydý.. ve haydar sattý savdý cümlesini.. gelmiþini geçmiþini..
ve cebine doldurduðu mavi yüzlükler uçunca sultanahmet’te güldü haydar koskocaman güldü... taþý topraðý altýn þehire...
ve ilerdeki sarý otobüsü gösterip elleriyle baðýrdý... bu otobüse kimse binmesin kimse binmesin bu oto...
19/07/2011 ödemiþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
n.kaygısız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.