SENMİSİN KAPIMI ÇALAN

Bir gece uykusuz gözlerim
saatin tik tak saleri
sessizliðin arifesinde
kapattýðým gönül kapýmýn
arkasýndan bir ses
belliki zorluyor girmek için
Sen misin?” diye seslendim.
Yanýt veren olmadý.
Sadece uzaklaþan ayak seslerini duydum.
Biliyordum, oydu.
Geleceðini haber vermemiþti
ama gelmesi gerektiðini biliyordu.
Tam o sýrada gelmesi gerekiyordu.
Gelmesi, kapýyý çalmasý gerekiyordu.
Yapmasý gereken sadece buydu.
Bana gereken de buydu.


Onun varolduðunu bilmem gerekiyordu.
Varolduðunu, bir yerlerde yaþadýðýný,
soluk alýp verdiðini bilmeme gerekiyordu.
O da bana bunu haber vermeye gelmiþti.


Gecenin sonraki saatleri büyük bir mutlulukla geçti.
Onun varlýðý bütün acýlarýmýn geçip gitmesine yetiyordu.
Oturuþum, kalkýþým, yatýþým yeni bir anlam kazanýyordu.
Belki de bütün buluþmalar bir varoluþtu.



Kapýnýn her çalýnýþýnda “sen misin?” diye sorarým.
Sen misin kara gözleri büyümüþ Afrikalý çocuk?
Sen misin,
ürkek elleriyle çýrpýntýsýný bastýrmaya çalýþan genç kadýn?
umutsuzluðuna umut arayan hasta?
uykusunda iþkenceler gören genç adam?
parmaklarý tellerde arayýþlarda gezinen gitarist?
nereye gideceðini bilmeyen kaçak?
Sen misin içimdeki sessiz fýsýltý?
......yunus......



Sosyal Medyada Paylaşın: