eksik kalan sohbetin çözümsüz sesiyle kovulan bir düþ gibi kaçak dokunuþlardasýn kendimden bildim seni bilirim açlýðý, susuzluðu, bilirim yangýnlarý gözlerindeki ýslaklýk kurumadan öpsem seni avuçlarýmda boþluk gibisin
kendimden bildim seni yaratýldýðýnda güneþte kalmýþ, kurumuþ bir ruhtun serinlik arýyordun aynaya bakýnca bildim seni suskunluk ve yalnýzlýk bir de ölüm ýþýklarý yanýlttý geçikmiþ bir intihar gibisin
daðlardan kovulmuþ nehirlerden dinledim seni sakallarýndan süzülen buz mavisi acýlar, hiçliðe teslim ellerim tanýyor seni bir çingeneye dokundular saçýndaki masallara sokuldular Tanrýnýn önününe serdiðim kalbim gibisin
ayný yaranýn merheminde nâzým sureti uyanmadan gecenin yorgun sesleri çimdikle kendini tüm bu baskýlar gerçek olamaz yaþam düþünselinin þaþkýnlýðý gibisin
/istersen bana gelebilirsin/
kendimden bildim seni konuþunca kaybettiðim aþklar gibisin içimin göçebe çadýrýnda büyük bir giz gibisin.... Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.