öyle vuruyor ki bu aralar yalnýzlýðýmý içime þarkýlar öyle sýradan doðuyor ki güneþ griye çalan günüme
korkuyorum usuma sahip olmak isteyen kara-kýzýl arzulardan
acýtana kadar aldatýyor beni bensizliðim rýhtýmlara demir atmýþ yapayalnýz balýkçý tekneleri gibi çarpýyor dalgalar yanýyorum arsýz alazlarda deli divane
lahitlerde yazýlý destanlar kazýnýyor göðsümün dipsiz derinlerine kanýyorum dilden dile içimde yitmek üzere vuruþlarý yüreðimin
pamuksu aklar yok þimdi gökyüzünde alabildiðine kara her þey sürmelenmiþ gözleri rastýk çekilmiþ kaþlarý ve kýna yakýlmýþ saçlarýna gecenin
öyküler düzüyorum gidiþlerin bitiþlerine hüzünlü bir melodi çalýyor laternalarda her sonbahar ve üþüyen yapraklarýn içine gizleniyorum yitmiþ serçelercesine titreyip kuruyor yeþiller zamanýn bittiði yerde
oltasýný yeryüzüne sarkýtan karanlýklarýn prensi yakalýyor özlemlerimin son demlerini
öyle vuruyor ki þarkýlar bu ara ölesim geliyor yalnýzlýðýn kollarýnda
fakat ruhumda can bulan bir sözle süzülüyorum eðreti bir meltemde uçurtmalara tutunup son anda maviyi çalýyorum bulutlarýn arasýndan
kendine çekiyor beni aþk bitmiyor öyküm
atilla güler Sosyal Medyada Paylaşın:
Atilla Güler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.