PEŞİMDE ALAMETLER...

Meçhule bir ses versem, yanký bulur mu sesim?
Bu ömre bir es versem, dirilir mi nefesim?



Yaþamak aciz benden, sitemleri dað gibi,
Tenimden kopmak için, çýrpýnýr durur caným.
Öyle sardým ki ömrü, tuzak kurmuþ að gibi,
Bense hâlâ ümitvar, hâlâ çarpar sol yaným.
Yarýnýmý dünüme katma telaþýndayým.
Saymadým ömür kaç yýl, ve ben kaç yaþýndayým.



Gecenin zifirinde, rüya içinde rüya,
Kaçtýðým alametler, uykumu kovaladý.
Yerle gök yeksan olmuþ, kýyamet kopmuþ güya,
Düþüm aydý ölüme, gözümü ovaladý.
Sýçrayarak uyandým, kana bulanmýþ terim.
Bu gerçeðe ben nasýl, ’rüya’ deyip geçerim.



Semanýn meçhulünden, dile geldi kâinat;
Dedi: ’ Rabbine eðil, alem sana eðilsin.
Secde et Yaradana, arsýz þeytana inat,
Soysuz iblise varis, beþere kul deðilsin.’
Kolay mýydý vazgeçmek, sahte hükümdarlýktan?
Ram olmak bu sedaya, kurtarýr mý darlýktan?



Ruhum hürriyetine, kavuþtu itaatle;
Bedeni saran kafes, benim deðilmiþ meðer.
Kâlû belâ dirildi, tazelenen vaatle,
Ben benden vazgeçince, hakikat cana deðer.
Attým kalan ömrümü, kaderin terkisine,
Artýk ruhu bulamam, günahlarýn isine.



Üstümdeki emanet, sahibini bulmuþtu.
Hakkýyla teslim etmek, cana en büyük muþtu.



Betül Yüksel
15.07.2011 Ýstanbul

Sosyal Medyada Paylaşın: