//Tanrýsý doðadýr. Yarataný o, yaþataný odur. Ömrü bitip öldüðünde, gider gene onun olur…//
rüzgar eser sonbaharda kökünden kopamaz sallanýr durur da boyuna topraktan ayrýlamaz
//Güz rüzgarlarý kýþýn habercisidir. Kýþsa ölüm demektir ona. Ama ölüm; yok olmak deðil, yeniden doðmak demektir…//
þimdi zamanýdýr hadi soyun der tohumuna çýrçýplak ol da düþüver topraðýn koynuna Toprak anandýr der ona. Yeri döþek, göðü yorgan yap kendine; yat orada sere serpe. Kýþ nasýlsa bitecek. Güneþ babandýr der ona. Hiç merak etme; þimdi gitti kardeþ çiçekler ülkesine ama bekle yeniden gelecek.
kýþ çekip gittiðinde bahar çýkýp geldiðinde peþi peþine düþünce üç cemre havaya, suya, toraða Þiþ karný yarýlacak topraðýn. Tohum çatlayacak. Önce kök salýp sarýlacak ona. Sonra uç verecek, yeniden doðacak dünyaya.
doðadýr ya, tanrýsý sanrýsý havasýný soluyacak güneþiyle ýsýnacak yiyecek doya doya içecek kana kana dallanýp yapraklanýrken serpilip uzayacak çiçektir ya, öncesi sonrasý çokça sevgi ister bulabilirse eðer rengarenk açacak
//Ýnsan da bir çiçektir. Açmýyorsa eðer, biline ki sevgisizliktendir…//
Tevfik Tekmen Haziran/2011/Lüleburgaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tevfik Tekmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.