yaşamboyu gülüşlerim unutulmuş

gözlerim beni görmüyor
bugün ölmedim ümitsizim
çayým demlenmedi
Karacaahmet’e uðradým öðle vakti
Kadýköy’den indirimli hatlara bindim
bir lira
geçti otobüs ineceðim yeri
sonra yürüdüm
türbede andým seni
nereye gitsem bu þehrin darma duman savaþlarýnda
öyle kesifki çýkmaz sokaklarý benden önde yürüyor
iþte yine banliyö treni
yine kaçýrdým Haydarpaþa’yý seyrederken
sen çekirdek yemek nedir bilmezsin
limitsizler sana acýkmýþ gibi bakarken
sen benim gibi kokoreç istemeyip yine yemezsin
ben istasyonlarda bir baþýma
kedi savaþlarý izlerken
ya bu þehir hangi kedinin yasýný tutuyor
olamaz inanmam gelmiyor
bir türlü
saçlarýmý tararken
turistler adres soruyor
Cengiz Kadýköy’ün yolunu bilmezken
iþte yine diyorum
hey be Haydarpaþa’ya karþý oturmuþ
eski tarz mektup yazarken
ve benim ve senin ve yýldýzlarýn ve yoksulluðum
ellerimde
yaþamboyu gülüþlerim unutulmuþ
ruhum Kantaralý bir gemiydi
yedinci limanda yorulmuþ
ne ben gördüm suskunluðumu
ne sen aðladýn ardýmdan
usta
bak domates ekmek kurumuþ
merdiven ayaðýnda ben
biçareyim
ellerim kendini bulamýyor artýk
Cengiz eski Cengiz olamýyor artýk


CENGÝZ ZORLUOÐLU

Sosyal Medyada Paylaşın: