mekan-ý hiçten beri takip eder içimdeki beni. dünya renklerim ardýnda, siyahta gizlenen gölgemi, tanýmazdan geldim önceleri. yedi düvel, yedi tepe, yedi kapý, yedi anahtar yetmedi kaçmaya, saklanmaya. nereye gitsem; gündüzüm geceme, ýþýðým gölgeme, dýþým içime yöneldi. içimdeki nef(e)s, soluduðum nefesmiþ meðer; bilemedim. göremedim. duyamadým. içimde öteledikçe kendimi, alem-i devran sallandý boþlukta. ne zaman ki, iç sesim, iç nefesimle soluklandý; dýþým içime, içim dýþýma dönüþtü. ruhum, suretini; bedenim, canýný buldu. tek oldu.. bir oldu.. ben oldu. nefesim, nef(e)sime, balýðýn kuyruðunda mühür oldu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nevhan Varol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.