Bak üstümüzdeki aya, nasýlda eriyor Aðzý karanlýk dolu gecelerden Hasretimizi çekiyor olmalý, baharlar Ve keder taþýyan anlýmýzdaki her bir çizgi… Dudaklarýmýzýn kadehi Acýlarla silme dolu Seni… Beni… Þiirlerin ortasýna býrakýveriyor Her inleyiþimizden! Avazýnca mýsralar dökülür…
Söylenen her þarkýda biz oluyoruz sanki Sanki bizden, acýlarýmýzdan dem vurur gibi
Ninelerin anlattýðý ninnilerden Medet umarcasýna, Düþ, hayaller; masallardý… Eðretiyiz nasýl olsa bu dünyadan Kuþ bakýþýnda Uzaklarda Kirlenmiþ düþlerimizi siliyorum Bir ev ödevinden sayarak Kenarlarý kývrýlmýþ yüreðimden... Þimdi gömdüm ölen kuþlarýmý Yaþlý ve bitkin bir Çýnar altýna!
…
Ne beyaz kýþ gecelerinden Ne de beyaz kefenlerden uslandým Býkmadan uslanmadan Diz boyu çamurlardan geçerek Bir serçe ölümüne tanýk olurken; Kendimden saydým ve ne çok benzerdik Her canlýnýn ölümlerine! Bir Yasemin’in gölgesinden geçerek Akýþkan güz mevsimlerine tutuldum “Ne kadar hatýrlara dönersen o kadar yakýnýz ölüme”
Yüreðini parçalayarak içinden Mutluluðumu çýkarmak kolay mý sanýrsýn? Sen durmadan kendini tekrarla Beni býrak da yetim, öksüz kalayým Özleminden tüm uçuk renkleri toplayýp Gün yüzüne, gökyüzüne savurayým… Dokununca kendini ateþe atan Bir gece kelebeðiyim…
...
2011@H.R
Sosyal Medyada Paylaşın:
DemAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.