geldiðimde gitmiþtin
kalýn bi çizgi çektim
geçmiþ de sen de yittin
karanlýðýn altýnda
eline aldýðýn valizinde götürdün
noktalarý da beraber
bana kalan ne þimdi
uykusuz gecelere vuran
ayazdan baþka
kýrýk aþktan yanýk yaralarýn yanýnda
elde var güz saatleri
ilenciyle tutuþup yaþanýlmayan düþler
tam ortasýna salýnýyor al öfkelerin
mahcubiyetinde sýzlatýyor acýsý aþkýn
iðde aðacýnda saklý dilekler solarken
þikayetçiyim gecelerden
gidenlerden
ve hiç gelmeyenlerden
tevekkeli deðil
içimde kývranan bu
anlaþýlmaz duygu
istesek de istemesek de
nafile
biraz daha yaþlanýyoruz
salladýðýmýz ellerin ardýndan
ýslak ve yalnýz
bile bile gelmeyeceðini
bekledim bunca yýl
her girdiðimde kapýdan
iþitirim sandým eteðinin hýþýrtýsýný
laleler büyüttüm saksýlarda
dönüþüne açsýn da renklensin diye
ýssýzlýða itilmiþ odalarýn duvarlarý
aðlayan bir ev bilir misin sen hiç
hayýr deðil mi
iyi o halde öðren
soldukça menekþeler sensizliðin susuzluðuyla
döküldükçe goncasý birlikte ektiðimiz çiçeklerin
yüzüne kapayýp çatlayan ve kýrýþmýþ ellerini
hýçkýra hýçkýra çürüdü bu ev de
içinde benimle
ve ben
eskilerimi eksilterek hayatýmdan artýk
nev baharlar biriktiriyorum yüreðimde
gidiþler bitiþlere olmasýn
ömrüme baþlangýçlar dolsun diye
ne zaman gelsem
gitmiþ oluyorsun
elimde hep o kara kalem
çizdikçe çiziyorum
atilla güler