Gecələr əlimin içinə tələsik yazdýðým, səhərlər suyun yuyub apardýðý, yazýlar kimi sən də silindin həyatýmdan. Səndən qalan xatirələrsə gecə lampa iþýðýnda çarpayýma dəyən qələm izləri kimi pərakəndə, anlaþýlmaz solðun olaraq qaldý. Yusam da getmir xatirələrin. Nədənsə xöþbəxtliyin hərarətini duydum bu xatirələrdə. Amma mən xöþbəxt olmaq üçün sevməmiþdim səni. 0nsusuz da biz insanlar bədbəxtik. Çünki kim bu dünyaya gəlirsə O “Yer” adlý yumru bir oyuncaðýn içində fýrlanmaða, bəzən çirkaba batmaða, bəzən ani xöþbəxtliyə əyilməyə bəzən də sadəcə susmaða məhkumdur, istəsə də, istəməsə də. Bütün bunlar, hələ nələr, nələr hamýsý unudulur tezliklə. Amma kim deyir ki, mən səni unutmuþam? “unutmaq” elə “unutmamaq” deməkdi. Çünki unutmaq istədiyin kimi isə nəyi isə daha çox xatýrlayýrsan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Türkan Zamanova Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.