KARANLIĞIM

Bilmem ki gecelerin çýðlýðýný
Ben hep sustum karanlýkta
Karanlýk bildim bileli sessizliði sever
Yastýklardýr bana eþlik eden
Göremem ki duvarlarda býraktýðým kan izlerini
Acýsý uyuþmuþken tenimde yaralarýn
Hasretimin bestesi uyanýk tutar beynimi
Gözyaþlarým engeller uyumamý
Esen rüzgar içeri girer yavaþça
Zaten bir o unutmaz beni
Yalnýzlýðýmýn þahididir kendisi
Baþýmda taþýrým sabaha kadar tüm hislerimi
Ne yorulur bu beden kývrýlýp sokulmaktan
Ne de bozar suskunluðu
Yüreðimin sesini kaydederim beynime
Olmaz taþýyamaz silerim yeniden
Dalýp gittiðim yerlere býrakýrým ümitlerimi
Benden baþkasý bulamaz nede olsa derim
Hatta ben bile bulamam bazen
Bulmaya ýþýk lazým derim
Kapatýrým gözlerimi yeniden
Anýlarýn kapýsýný açarým biraz daha özlemek için
Hayallerimin isyanýný duyarým, hatýrlarým birer birer
Ýþte o zaman sýðýndýðým koltuðun arkasý bile býkar benden
Yastýklar devreye girer hýçkýrýklarýmla doyururum onlarý
Titreyen ellerimle sýkarým saçlarýmý
Kýyamadýðým dediðime kýyarým
Telefona gider aklým
Yalnýzlýðýmý bir kez daha görürüm bu sefer
Kaçarým iþte o zaman
Ruhuma en derine saklarým
Baþýmýn aðrýsý uyandýrýr yüreðimi
Ezan sesiyle kalkarým yerimden
Güneþ tam çýkarken oda aydýnlanacakken
Ben, kaparým gözlerim uyurum
Diyecek sözüm biter
Akmasý gereken gözyaþlarým akar
Gecenin izi tenimde yer alýr
Ruhum diðer geceye kucak açar


Sosyal Medyada Paylaşın: