yine güneþin kendisini bile ýsýtamadýðý günlerden bir gün yaz ortasýnda kýþ gibi ruhumu üþüten bir serinlik ve bulutlara sarýlmýþ gökyüzünde akþam, þehre yavaþ yavaþ inmekte
yaralý bir martý çýðlýðýdýr bilirsinki susmaz sesi hayatýn iþ bulma ümidi bulanýk sular gibi ötesi görünmeyen bir derin hüzün ayakta kalmak gerek velhasýl direnmeli yine de insan bütün acýlara
bir lokma bir hýrka yaþamaksa hayatýn gerçeði olacak bunlarýn hepsi deniz gibi olmalý insan aslýnda hayaller için vazgeçebilmeli hayatýn gerçeklerinden varlýðýndan bile vazgeçebilmeli yemekten içmekten nefes alýp vermekten vazgeçer gibi
dilinde vatan türküleri olmalý insanýn yarenlik etmeli yinede martýlarla ümitleri insan sevgisiyle çarpan yüreðiyle helal ekmeðine katýk edebilmeli insan sevgiyi ...
Mert YÝÐÝTCAN 27 haziran 2011 istanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mert YİĞİTCAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.