Hep kapýnda bekledim Hasretinle yandým Ah camlarý parmaklýklý ev O siyah kapýnýn arkasýnda Sanýrdým ki bir küçük çocuk var Ýçeri girince seslenecek -Benim ismim Ahmet Seninki ne? Çocuk odasýnýn önüne geçip -Ýþte benim odam Oyuncaklarýnýn baþýnda -Ben ne kadar uðraþtým onu yapmaya Hep hayal ederdim ki Birlikte aðaca çýkacaðýz Dut yiyeceðiz -Dut sever misin? Ben çok severim
Ah saçlarý sarý yüzü çilli çocuk Ne kadar özlüyorum seni bir bilsen Eðer kalksam da birgün Kapýna geliversem Beni içeri alýr mýsýn? Gezdirir misin o küçük evi bana Oyuncaklarýnla oynatýr mýsýn? Ya peki sorar mýsýn, -Abi neden aðlýyorsun? diye
Gittim, o dünyanýn en güzel kapýsýndan Ýçeri girdim de Ne içeride o çocuðu buldum Ne bahçede dut aðacýný Duvara karaladýðý resimlere bile ’Badana’ yapmýþlar
Sözü uzatmayayým Anladým ki, ’Ev’ dediðin Soðuk duvarlardan Ruhsuz kapýlardan baþka bir þey deðilmiþ
Mayýs 2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmeteris Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.